Wâh ben de?’ vroeg de Vlaming. ‘Mijn passie is schrijven over moderne kunst in de breedste zin des woord. Ben blogger, niet te verwarren met plogger’, vertrouwde ik hem toe. ‘Wâs dâ, unne ‘plogger’?’ vroeg de Vlaming. ‘In deze contreien vaak strandjutter genoemd’, probeerde ik duidelijk te maken. ‘Wablief’, riep de Vlaming. ‘Jutten gaat eerder wandelend. Ploggen juist joggend.
Het is windstil. Ik kijk mezelf aan. In de reflectie van het helderblauwe zeewater. Mijn trouwe viervoeter merkt een soortgenoot op die sterke gelijkenis met haarzelf vertoont. Ze blaft naar haar spiegelbeeld. De zeemeeuwen krijsen verontwaardigd terug. Een kwal, met roze achtige ringen onder het ‘hoedje’, onthoudt zich van elke reactie. Blijft onverstoorbaar op het ziltige zand liggen. De variatie aan schelpen maken het strandbeeld compleet. De zon streelt het witte pluis van de wolken. De hemel is overwegend blauw. Ik zet de vaart erin. We wandelen tot aan de Oosterscheldekering. Het is alsof de viervoeter lacht. Het koppie oogt uitermate vrolijk. Haar staart beweegt met een blije kwispel. De zon speelt met de glazen windschermen van het strandpaviljoen verderop. De zee brengt de ultieme onthaasting. Vandaag is het weer prachtig. Achter het gladde spiegeloppervlak gaan vele mysteries schuil.
Zzzooooeeffff! In volle vaart achter een bal aan. Van links, naar rechts. Leven op het strand. Bij uitstek de plek om onze trouwe viervoeter aan haar beweging te helpen. De vrolijkheid straalt van haar gezicht. Vrolijkheid ten top. Duidelijk in haar element. Het mulle zand. De frisse zeelucht. Het ziltige water. Als een lopend vuurtje dartelt de hond langs de kust. De elementen der natuur samengebracht. Tot één geheel gesmeed. Het geeft mij iedere keer weer een speciaal gevoel. Het voelt als een innige omhelzing met mijn lief. Ik zie het voor me. Het strand schilderij ‘Forever yours‘ van James geeft hier op een artistieke wijze invulling aan. De kust is voor veel kunstenaars een welkome bron van inspiratie geweest. Naast schilderijen met strand en zee spreekt het ook muzikanten aan.
De wind blaast de zee in mijn gezicht. Ik voel de tinteling. Mijn wangen kleuren rood. Bordeauxrood. Een kleur die moeder natuur regelmatig laat zien. Sowieso tippen bladeren aan de bomen het palet van aardetinten aan. Ongeacht de temperatuur voelt het warm aan zee. Warme tinten zijn ook aan zee te vinden. Ieder jaar bezoek ik Zoutelande. De ene keer in de zomer, de andere keer in de winter. Van een onstuimige ruige zee tot het egale zon weerspiegelende wateroppervlak. Wandelend langs de kustlijn begroet ik de schuimkoppen. Onder invloed van windkracht 8 knikken de koppen terug.
Adem in, adem uit. Ontspan! Wat een rust zo ’s morgens vroeg aan zee. Vanaf een idyllisch strandhuis op Ibiza observeer ik de omgeving. In kleermakerszit op een comfortabel kussen. Ik ben stil. Ik luister. Stretch mijn spieren, terwijl ik zoek naar wat mijn lijf nodig heeft. Ik neem de tijd om bewust te voelen. Het lichamelijke met het geestelijke verenigen. Welhaast spiritueel. Ik groet de zon.
De weerman spreekt. Zijn gezicht staat op onweer. In werkelijkheid is het 24 graden Celsius. Matige zuidwesten wind kracht 3 en een 8 voor de watersporten. Ik watertand. Niet alleen om de honger in mijn lijf te stillen. Ik watertand bij de gedachte wereldzeeën te verkennen. Ik troost me met de gedachte dat er een prachtig natuurgebied in de buurt is. Het water van de Biesbosch kabbelt. Ik dobber in mijn bootje en dein wat op en neer. Een visarend scheert rakelings over mij heen en grijpt een onoplettende vis uit het water. Ik trek een lang gezicht. Beduusd van wat ik nu weer gade sla. Een waar schouwspel der natuur. Hier kan geen theatervoorstelling tegen op. Nou ja, … de strandscène misschien.
