De vroege lentezon roept mij naar buiten. Tijd om een luchtje te scheppen. Ik leg me neer, languit in het hoge gras. Vol verwondering kijk ik naar de lucht die constant in beweging is. Het patroon van de wolken verandert met het knipperen van mijn ogen. Ik speel een spel. Het heet Pareidolie. Een spel om vormen in de wolken te herkennen. Een vorm van illusie. De reden voor het verschijnsel is dat hersenen behoefte hebben aan het leggen van verbanden tussen verschillende elementen, ook als deze er eigenlijk niet zijn. Ik bouw luchtkastelen. Een bijzonder fenomeen. Bijzonder leuk!
Het is lente! Goede zin steekt zijn kop op. Ik blaas de stof van mijn stalen ros. Met de wind in mijn rug, een strakblauwe hemel en een aangenaam zonnetje bloei ik helemaal op. Niet alleen ik. Het hele landschap verandert. Zie, daar in de verte … . Zie de uitgestrekte vlakte. Zie de ruige bossen. Zie de bergen aan de einder. Zie de valleien met kronkelende rivieren. Zie een boeiend spektakel van de flora. Zie de kleuren. Zie de bloemen dansend in de wind. Zie het pittoresk dorpje. Zie de schuimkragen in zee. Ik kom ogen tekort. Een ware ontdekkingstocht. Taferelen om spontaan vrolijk van te worden!
