Posts met tag: 'Monet'

Het doek van de schilder is qua afmeting beperkt. Ook een tuin heeft een vastomlijnd kader. Letterlijk betekent tuin omheining, ofwel de grond die omheind wordt. Op het moment dat de mens een stukje natuur omheint, wordt die grond tuin. Het stukje grond komt los van zijn omgeving. De mens geeft betekenis aan de tuin. De schilder geeft betekenis aan zijn schilderij. Ieder op eigen wijze. Het palet van de schilder is bezaaid met de textuur, geuren en kleuren van de bloemen, planten en bomen. Zowel de schepper van de tuin als de schilder passen elementen van licht en schaduw toe. Vergezichten en details. Hoogtes en laagtes. Niet op het platte vlak. Het gaat om compositie en perspectief in meerdere dimensies. Het creëren van een eigen plekje naar een bijzonder idee en het creëren van een eigen idee voor een bijzonder plekje. Ik ga verder op onderzoek uit. Op zoek naar overeenkomsten. Welke ziet u?

Wind in de zeilen. Scherend over de rimpelingen van het wateroppervlak. Voortvarend. Nog meer rimpelingen achterlatend. Overmand door de serene sfeer. Zon, water, boten. Zonder water geen leven. Water is voor veel kunstenaars een inspiratiebron. Vaak omgeven door veel natuurschoon. Nu kennen de Friese wateren vele schone vergezichten. De natuur creëert idyllische plekjes. Ook niet zo ver hiervandaan heb ik een fascinerende impressie ontdekt. Een uitzicht à la het glooiende Limburgse landschap. De kunst van het genieten. Evengoed hebben kunstenaars zelf de beschikking over botanische tuinen met overzeese invloeden. Claude Monet (1840-1926) was zo’n kunstenaar. Hij had bij zijn atelier in Giverny een kleurrijke tuin laten aanleggen. Wat weet u van Claude Monet?

Het is wandelen geblazen. De kleuren van het hoge gras steken af tegen het veld waarop prei wordt verbouwd. Omringd door omgeploegde velden in aardetinten. In de verte torent de molen uit boven het platteland, waar de koeien grazen en de kippen rennen. Achter ons vormen dennenbomen de bosrand. Met een koffie ‘to-go’ stap ik stevig door. Meer dan ooit is wandelen het grote tijdverdrijf. Ook de hond heeft een glimlach op haar gezicht. Haar haar krult van blijdschap. Ik put kracht uit de buitenlucht. In gedachten verzonken vertraag ik mijn pas. Op het bankje onder de grote den neem ik plaats. De hond legt haar kin op mijn wandelschoen.