LUCHTtinteling
De vroege lentezon roept mij naar buiten. Tijd om een luchtje te scheppen. Ik leg me neer, languit in het hoge gras. Vol verwondering kijk ik naar de lucht die constant in beweging is. Het patroon van de wolken verandert met het knipperen van mijn ogen. Ik speel een spel. Het heet Pareidolie. Een spel om vormen in de wolken te herkennen. Een vorm van illusie. De reden voor het verschijnsel is dat hersenen behoefte hebben aan het leggen van verbanden tussen verschillende elementen, ook als deze er eigenlijk niet zijn. Ik bouw luchtkastelen. Een bijzonder fenomeen. Bijzonder leuk!