LUCHTtinteling
De vroege lentezon roept mij naar buiten. Tijd om een luchtje te scheppen. Ik leg me neer, languit in het hoge gras. Vol verwondering kijk ik naar de lucht die constant in beweging is. Het patroon van de wolken verandert met het knipperen van mijn ogen. Ik speel een spel. Het heet Pareidolie. Een spel om vormen in de wolken te herkennen. Een vorm van illusie. De reden voor het verschijnsel is dat hersenen behoefte hebben aan het leggen van verbanden tussen verschillende elementen, ook als deze er eigenlijk niet zijn. Ik bouw luchtkastelen. Een bijzonder fenomeen. Bijzonder leuk!
Aardekleuren
In de Moderne Kunst wekt de dynamiek van de wolkenlucht interesse bij kunstenaars. Ik kijk om me heen en neurie ‘Groen is gras’. In de schilderkunst is groen niet altijd groen. Zoals het wit van de wolken niet altijd wit is. De lucht niet persé hemelsblauw. Zelfs egale luchten hebben gradaties in kleur. Aardetinten kunnen worden gebruikt in de lucht. Andersom wordt het blauw van de lucht gebruikt voor schaduwen op het land. Alles onder invloed van de zon, die zijn licht werpt. Soms van achter de wolken vandaan.
Warmte
De horizon wordt bewust laag gehouden, zodat volop ruimte gecreëerd wordt voor karakteristieke weidse wolkenluchten. Tenminste als de kunstenaar de lucht wil benadrukken. Lucht en landschap vormen een eenheid. In de lucht wordt vaak nadruk gelegd op koele kleuren, zoals, blauw, blauwgroen, blauwgrijs of paars. In voorkomende gevallen contrasterend met warmer licht van de maan. Uitgangspunt is dat de lucht altijd lichter is dan het landschap, hoe donker de lucht ook is.
De vormen in de lucht brengen mij warmte. Met een vergeet-me-nietje tussen mijn tanden, tuur ik vanuit het hoge gras omhoog. Ik ontdek vele figuren en composities. Mijn brein zegt: ‘Dat is een draak’. ‘Een krokodil’. ‘Een schaap’. Ik begin te tellen. Ik volg de vliegtuigstrepen in de lucht. Plots springt een hond voorbij. ‘Een witte geit’. ‘Een dolfijn’. ‘Een schoen’. Een ogenblik later is er geen wolkje meer aan de lucht. Ik mijmer en droom. Heerlijk in de buitenlucht. Voor ik er erg in heb, sta ik oog in oog met een lachend paard. Gepaard met gehinnik. De liefde voor Pareidolie mondt uit in een ‘wolkenhart’.
Natuurlijk
Een vrij alledaags verschijnsel. Ik krijg er lucht van. Adem nog eens diep in. Lang uit. De geur van het gras maakt me blij. Ik ga rechtop zitten. Vanuit mijn positie heb ik een prachtig atmosferisch perspectief. Een schildertechniek die door het gebruik van kleur een gevoel van diepte creëert. De achtergrond is vaag, van een grijsblauwe kleur in een donker geheel. Ons brein verwerkt deze beelden, zodanig dat een illusie van diepte ontstaat. Door blauwe voorwerpen op de achtergrond te plaatsen, wordt de afbeelding dieper.
Het wolkendek spreidt zich. Ik droom verder. Voel de tinteling van de zonsondergang. Als de lucht is opgeklaard, is het tijd om op te staan. Ik spring een gat in de lucht!
Walter van Steen © 2019